En dansant

Normaliter is de behangmuziek in de sporthal nauwelijks merkbaar. Wanneer ik echter vandaag na een uurtje stevig tennissen mijn sporttas in een hoek van de kleedkamer zwier, hoor ik één of andere zomerhitje van Sean Paul uit lang vervlogen tijden door de boxen klinken. Ik neem vrolijk mijn douchegerei en beweeg heupwiegend naar de douches. Ik besluit alle douches in de ruimte aan te zetten. Ik dans vrolijk (gelukkig ben ik de enige hier) van straal naar straal, zeep mijn haar in met Hoofd&Schouders-shampoo en zwier het van links naar rechts.
(De 'DJ' is in the meanwhile overgeschakeld naar Gabriel Rios.)
Ik doe nog wat meer mislukte salsapasjes, voer een nogal ongecoördineerde pirouette uit en spoel ondertussen mijn haar uit (een vrouw kan immers meerdere dingen tegelijk, you know) . De climax van het lied nadert en ik verlies even m'n evenwicht op de gladde tegels, land onzacht op m'n arm. Enkele kleine schrammetjes en een miniscule blauwe plek houd ik eraan over, maar ik vind toch dat den Gabriel er een kusje op mag komen geven.

Filia Solis

Kranske

Gehoord in de inkomhal van het schoolgebouw :
'Flauw toch dat ze dees jaar 'ier zo geen kranske 'ebben ge'angen'.
'Kranske, wavoor kranske?' antwoordt zijn even intelligent uitziende vriend.
'Awel, zo'n kranske mé kaarskes'.

Ik wandel weg, een beetje geschokt door zoveel stupiditeit. Ik neem aan dat de jongeheer zo'n krans bedoelde, met als enige fout dat die wordt opgehangen tijdens de advent en dat het nu wel degelijk vastentijd is...

Filia Solis

Hoera'kes

Na slapeloze nachten vol dromen zoals deze :
is het verlossende, officiële bericht eindelijk gekomen : ik mag door naar de halve finale van de Vlaamse Wiskunde Olympiade! Duimen voor mij dus, op 28 februari!

Filia Solis

Zoentje

Als je op Valentijn je lief een smakkerd van jewelste geeft, weet dan dat je in wetenschappelijke termen aan osculatie doet. Staat er iemand jullie te bestuderen (omdat hij zelf geen vriendinnetje heeft, de stakker!) is de wetenschappelijke naam daarvoor philematologie.

Laat dit zinloos zoenweetje nu geen roet in het eten gooien, maar wees vandaag (eigenlijke álle dagen van het jaar) mekaars Valentijntje!

Filia Solis

Peis en vree aan allen

Vanuit mijn ooghoeken zie ik een klein waterhoentje vrolijk over de weide trippelen. H&M, mijn trouwe tweevoeters die ons 6 dagen op 7 van een kakelvers eitje voorzien, komen onmiddellijk aangesneld, wanneer ze de indringer bemerkt hebben.
H(ades) : 'Dat is hier wel óns grondgebied, hé!'
Het waterhoentje, ietwat verwaand, met Franse tongval : ' Excusez? Iek 'eb 'ier nergens een bordje gezien?'
H knarsetandt (voor zover een kip kan knarsetanden) en M(edusa) mengt zich ook in het gesprek : 'Jij verzopen waterkieken! Maak dat je wegkomt!'
Het waterhoentje, erg gevat, duidelijk al veel gereisd en een fanatieke filmliefhebber: 'Are you tokking to me?'
H houdt zijn hoofdje schuin en knippert snel met zijn inktzwarte kraaloogjes, tegen zoveel welsprekendheid is hij niet opgewassen. Als een kip zonder kop begint hij verwijten te slingeren naar het hoofd van het waterhoentje en ik heb moeite hun gekakel te ontcijferen.
Anyway, een kwartiertje later blaast het waterhoentje de aftocht en kunnen H&M - met hun papaverrode kam fier in de lucht - verdergaan met hun broodnodige heen-en-weer gewaggel en gepik.

Dit maar om te illustreren dat het in het dierenrijk ook niet altijd peis en vree is.

Filia Solis

Cartoons

Omdat het niet altijd serieus hoeft te zijn :Meer van dit hier

Filia Solis

Filia Solis in Barcelona (2 en slot)

(Ietsje later dan normaal, omdat ik een weekje ben geveld door een meedogenloze griep.)

De mythe gaat dat je na het drinken van de Canaletasfontein zeker terugkomt naar Barcelona, omdat je dan je hart er verliest. Het is moeilijk níet verliefd te worden op Barcelona bij een constante temperatuur van 18°, een aangenaam briesje en little fluffy clouds. Iemand zei me : 'Barcelona, dat is de Sagrada Familia en Gaudí'. Dat is waar, maar het is nog zoveel méér. Par exemple, één van mijn favoriete boeken 'De Schaduw Van De Wind' speelt zich af tegen de achtergrond van het mysterieuze Barcelona. Ik heb álle locaties bezocht die in het boek vermeld werden ; Tibidabo 32, Frare Blanc, Avinguda Del Portal De L'Angel, de ingang van het Kerkhof der Vergeten Boeken (hoewel die niet expliciet te vinden is), Eslglésia De Santa Anna, het huis van Nuria Monfort in de joodse wijk Call, Universitat de Barcelona, Estacio Francia ... tot en met de kerk waar Carlos Ruiz Zafón himself is getrouwd.

Ik denk ik dat ik meer weet dan de gemiddelde Barcelonees over Barcelona. Ben je ook ooit van plan deze metropool te bezoeken, dan moeten deze twee dingen op je lijstje van must-dos:

1) Van buiten is het Palau De La Musica haast té rijkelijk gedecoreerd om het op waarde te schatten. Niettemin kan niets je voorbereiden op de concertzaal binnenin. Glas speelt in het hele gebouw een belangrijke rol en het imposantst is dan ook de reusachtige omgekeerde koepel, omgeven door een engelenkoor. De Walcuren vallen me ook op, die door de hal lijken te zweven. We vragen een van de vele opzichters of het er toegestaan is foto’s te maken. In zijn beste Catalaans maakt hij echter duidelijk dat we dan onmiddellijk buitengetrapt worden.

2) Vóór het Picassomuseum staat een lange rij, waar we ons onopvallend mee vermengen. Binnenin hangt veel meer dan enkel werken uit zijn blauwe en roze periode, die iedereen wel kent. In de eerste hallen zie je schetsen van Picasso, kleine tekeningetjes die hij neerkrabbelde op stukjes hout, achterkanten van posters en stukken kladpapier. Het indrukwekkendst vind ik het schilderij van de eerste communie van zijn zusje, waarbij opvalt dat Picasso een enorm gevoel voor lichtinval had en meer kan dan ‘kladden met verf zoals mijn jong zusje het kan’.

Een opzichtster, die haar haar in een strak dotje draagt, staat luidruchtig kauwgom te kauwen, stapt af en toe naar het midden van de zaal om SSSSHHHTT te roepen. Ik beeld me in dat de kauwgom uit haar mond vliegt om op een schilderij van Picasso te belanden. Mijn gedachtengang wordt waarschijnlijk beïnvloed door de surrealistische schilderijen waartussen ik me bevind.

Alhoewel Spanje wordt gezien als een ultrakatholiek land, vinden we er nergens ook maar een spoor van kerstbomen terug. Wat mij dan weer vragen doet stellen in verband met de commercialisatie van Kerstmis bij ons. In het midden van een marktplein zien we wel een koor van jongeren zingen. Ze klappen enthousiast in de handen en dragen spandoeken met 'Halleluja'. Ze moedigen mensen aan om mee te zingen, en inderdaad, enkele minuten later heeft een horde toeristen zich rond hen geschaard.

Filia Solis

Foto 1 : Een typisch beeld in Barcelona, muurmozaïeken en vespa's, dicht opeengepakt in smalle steegjes. Foto 2 : 'Mamaaaaaa, ik wil die onderste appel' Geen wonder dat er overal bordjes stonden 'No tocar'. Foto 3 : Detail van het magistrale Hospital De La Santa Creu. Foto 4 : De Arc De Triomf staat er nogal plompverloren bij.